Kenia 2018
Door: Nicoline
Blijf op de hoogte en volg Nicoline
13 Oktober 2018 | Kenia, Nanyuki
Na een vlucht van ruim 8 uur aangekomen in Nairobi. We werden opgewacht door de taxi chauffeur. Deze bracht ons in een vier uur durende trip naar Nanyuki. Hier aangekomen wat boodschappen gedaan en iets gegeten. Ook hebben we gelijk een lokale telefoonkaart gekocht en deze opgeladen.
Hierna nog zo’n driekwartier gereden naar wat we deze 2 maanden thuis noemen. Het huisje waar we in verblijven is er een die ligt op het grondgebied van Shanni, de oprichtster van het CHAT project. Ook haar ouders wonen hier. Het huisje biedt aan ieder van ons een slaapkamer met kleding kast. Ook hebben we een douche en toilet en beschikken we over een kleine keuken. In de keuken is een oven met gasfornuis en een aanrecht met genoeg opberg ruimte voor alle spullen. Er is stromend water, ’s avonds hebben we ook warm water, dit wordt buiten gestookt en komt via het leiding systeem binnen. We kunnen dus warm douchen wat ondanks het warme weer erg lekker is. En wat helemaal een luxe is, we hebben wifi! Niet noodzakelijk met het uitzicht dat we hebben maar wel fijn.
In het weekend verder kennis gemaakt met Shanni en alvast kort gesproken over het project. Ook de eerste maandag waren wij nog thuis. We waren uitgenodigd voor de lunch, was een heerlijke spaghetti met een lekkere salade. Daarna zijn we met Peter, een van de chauffeurs naar Mpala gereden, een klein dorp iets verderop waar ook een onderzoekscentrum is. De weg hiernaartoe was fantastisch. Giraffen, olifanten, impala’s, zebra’s en zelfs een leeuw tegen gekomen. In Mpala is een kleine kliniek waar verpleegkundige werken, ze zien er iedere ochtend mensen op het spreekuur uit het lokale dorp. De kinderen met hoest klachten of koorts of voor een vaccinatie. Hier staan ook alle medicijnen die meegaan op de mobile clinics. We hebben vanmiddag geholpen met tellen van de medicatie.
De volgende dag zijn we naar het administratie kantoor van CHAT. Met Paula, een van de medewerkers, zijn we gaan lunchen, lokaal eten, rijst met bonen en wat groente. Kennis gemaakt met andere medewerkers van CHAT en gesproken over hoe het programma er ongeveer uit zal zien. We verblijven hier door de weeks, we rijden dus niet op en neer naar huis, kost teveel tijd en een enkele reis met taxi kost € 25, - Er staat een stapelbed in een van de drie kamertjes, netjes voor ons opgemaakt. We hebben goed geslapen.
Om de hoek zit een kleine supermarkt. En als een van de weinige supermarkten hier verkopen ze hier yoghurt. Dus we hebben heerlijk ontbeten met yoghurt met wat muesli. Hierna werden door Rose en Ann, opgehaald en zijn we de sloppenwijk van Nanyuki ingegaan. We hebben daar gesproken over Family planning. De mensen zijn vriendelijk en staan open voor een praatje. We spraken met een vrouw 21 jaar die graag implanon wilde. Dit is een hormoon staafje (anticonceptie) dat in de bovenarm net onder de huis wordt ingebracht, dit staafje werkt drie jaar waarna het verwijderd wordt. Ze had op dit moment geen vaste relatie, meer wel al een dochter van 7 jaar oud. Dit staafje hebben we bij haar thuis ingebracht. Ook hebben we met jongens/mannen gesproken over family planning en werden er condooms uitgedeeld. Ook de vrouwencondoom wordt hier nog veel gebruikt, anders dan in Nederland waar ik ze nog nooit ergens heb zien liggen.
Ook de dag erna zijn we nog deze wijk in geweest. We hebben tussen de marktkraampjes in een plek gezocht en daar alles neergezet. Ann en Rose liepen tussen de kraampjes door om met vrouwen te praten. Er kwamen er een paar voor de 3 maandelijkse prikpil en een paar voor de implanon. De vrouwen werden eerst gewogen en de bloeddruk werd gemeten. En als ze nog niet aan een vorm van anticonceptie waren dan werd er eerst een zwangerschap test gedaan. En ja dit alles gebeurde gewoon tussen de markt kramen.
De volgende ochtend zijn we naar de kliniek geweest waar Rose werkt, hier wordt ook uitgebreid aan family planning gedaan maar kunnen mensen ook kosteloos terecht met andere klachten. Het is een klein gebouw maar iedereen is welkom. De wachtkamer zat dan ook vol!
Weer een dag later zijn we naar de Tuberculose (TB) kliniek geweest, het is hier op vrijdag vrij rustig maar toch hebben we kunnen zien wat ze hier doen voor mensen met Tb of een verdenking van TB.
De eerste week zit erop! Veel nieuwe mensen leren kennen en veel inrukken opgedaan. Nu met een taxi vol met boodschappen naar huis.
De tweede week begint met de rit naar Nanyuki, deze keer rijden we met Shanni mee, ze moet daar zijn voor werk. We gaan weer naar het ziekenhuis. Het Nanyuki teaching and referal hospital (NTRH) We hebben kopieën van onze verpleegkundige diploma’s bij ons, er wordt daar soms om gevraagd. Er moet eerst toestemming komen van de directeur van het ziekenhuis voordat we een rondleiding mogen krijgen. We gaan dus meerdere bureaus langs en komen uiteindelijk bij hem aan. We hebben een kort gesprek waarin we aangeven voor welke organisatie we werken en wat we graag willen zien in het ziekenhuis. Het is allemaal goed, we zijn meer dan welkom. We kijken nog een dag mee in de Tb kliniek en lopen langs een paar afdelingen. Hier worden mannen en vrouwen nog apart verpleegd. Er is dus een algemene vrouwen en een algemene mannen afdeling. Wat heel bijzonder hier is is dat er een dialyse afdeling is. Er staan 8 bedden en er worden 16 patiënten per dag gezien. We belanden uiteindelijk voor 2 dagen op de kinderafdeling. We hebben de spoedeisende hulp gezien maar er waren toen geen patiënten. Op de kinder afdeling kunnen 30 patiënten liggen. De kinderen die er liggen hebben allemaal gezelschap van hun moeder die in hetzelfde bed verblijft. Er liggen kinderen met longproblemen, ontstekingen of verdenking Tb door elkaar heen. Er is wel een aparte zaal voor de chirurgische patiënten. We zien ondervoede kinderen. Kinderen met hersenafwijkingen en kinderen met groeiafwijkingen. Iedere kind heeft wel zijn of haar eigen verhaal.
Zo is er Elvis, dit is niet zijn echte naam maar hij heeft net zulke bewegelijke heupen. Hij is negen jaar hij heeft spierdystrofie en een type dwerggroei. Ook hebben ze ontdekt dat hij een hartafwijking heeft. Tijdens zijn verblijf, hij was hier nu voor een anemie, zijn ze erachter gekomen dat zijn zusje van 1 jaar en 10 maanden, dezelfde afwijking heeft. Elvis heeft via de organisatie walkabout een rolstoel gekregen zodat hij mobieler want lopen kan hij eigenlijk niet. Hij komt elke week bij deze organisatie langs voor therapie. Hij zit nu in de rolstoel en helpt zichzelf, soms loopt hij erachter maar dat is van korte duur vanwege de pijn. Waar de vader van Elvis en zijn zusje is is niet helemaal duidelijk, moeder heeft een laag IQ en begrijpt niet alles. Elvis is vrijdag ontslagen en naar huis gegaan.
Dan is er Michelle. Zij is 3,5 jaar oud en wordt verzorgd door haar opa en oma. Har moeder is met de noorderzon vertrokken, niemand weet waar zij is. Michelle heeft encefalopathie, een hersenziekte. Ze weegt 6,4 kg. En kind van 1 jaar in Nederland weegt ongeveer 10 kilo. Ze ligt nu in het ziekenhuis voor een longontsteking. Ze kan niet staan of lopen, ook haar armen en handen hebben contracturen (dwangstand) Haar ogen draaien weg en haar hoofd kan ze niet rechtop houden. Ze ligt de hele dag bij oma op schoot.
Pretty boy, zoals ik hem noem, ligt in kamer 1. 6 jaar oud en weegt 5,9 kg. Ik noem hem pretty boy vanwege zijn mooie ogen en fantastische wimpers waar iedereen hier jaloers op is. Ook hij heeft encefalopathie. De vrouw bij hem blijkt niet zijn moeder maar een health worker. Zij heeft sinds 2 weken de zorg over hem op zich genomen. Hij is gevonden op straat, achter gelaten. Ze hopen een gezin voor hem te vinden dat hem op wil nemen. De kans hierop is klein, hij zal in een weeshuis terecht gaan komen. De vrouw die voor hem zorgt, is in overweging hem op te nemen in haar gezin. Ze is een gescheiden vrouw en heeft 5 kinderen. Haar woorden waren: alles wat hij nodig heeft is liefde en aandacht, en dat kan ik hem geven. Ook pretty boy kan niet staan of lopen en heeft contracturen.
Een meisje op kamer drie ligt aan de zuurstof, 15 liter per minuut. Ze reageerde nergens op, heeft een infuus op haar hoofd en een sonde waardoor zij borstvoeding krijgt. Ze voelt warm aan en haar tenen/voeten zijn zwart. Ze krijgt drie verschillende soorten antibiotica die niet lijken te werken. Ze weten dan ook niet wat ze heeft. Later in de week gaat zij met een ambulance over naar een privé kliniek om een ct te maken van haar hersenen. Ook zij blijkt encefalopathie te hebben, de oorzaak hier van is niet duidelijk.
Aan het einde van de tweede week met veel meer indrukken gaan we terug naar Mpala om de auto te laden waarmee op mobile clinic gaan. Anita is vrijdag vertrokken en ik ga maandag. Beide op een andere locatie met andere volks stammen.
Ik hou jullie op de hoogte! En mochten er vragen zijn stel ze gerust!
www.chatafrica.org
www.walkaboutfoundation.org
-
13 Oktober 2018 - 08:07
Zus:
Klinkt alsof je erg veel ziet en meemaakt. Wat ga je precies doen de komende weken? Blijf je in dat ziekenhuis waar je nu was? Veel succes xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley