Sierra Leone deel 1

Sierra Leone 2020
Verslag 1

Ik ben nu twee weken in SL, er kwamen al wat vragen over mijn blog dus hier dan eindelijk de eerste!

Op 25 februari vertrokken met de trein vanaf Rotterdam centraal. Na iets meer dan een uur aangekomen in Brussel. Hier kon ik gelukkig mijn koffers al inchecken voor mijn vlucht. Erg handig aangezien ik tussen Brussel en Parijs ook nog met de trein moest reizen.
Mijn overstaptijd was anderhalf uur. Door een vertraging bleef ik twee uur langer in Parijs.

Om 21 uur lokale tijd was ik in SL, Freetown. Het tijdsverschil is 1 uur, het was dus 22 uur in NL. Ik werd opgehaald door Ruurd en een chauffeur. Na wachten op mijn bagage konden we gaan rijden, een rit van 2 uur in het donker. Uiteindelijk lag ik om 1 uur ‘s nachts in mijn bed.

De zondag gebruikt om mijn kamer in te richten. Er is geen kast, wat ik niet erg vind, ik leef uit mijn koffers.
Ik heb mijn eigen douch en toilet, er is zelfs warm water en airconditioning! Een luxe dus.
Ook heb ik vandaag Dr ABD ontmoet. Hij heeft het ziekenhuis vanaf de grond af laten bouwen, steeds een stuk erbij tot wat het nu is geworden. Een ziekenhuis met 4 etages waarvan de begane grond en de eerste twee verdiepingen ziekenhuis zijn. OP de derde woont Ruurd en heb ik een kamer. Er zijn nog 7 andere kamers voor gasten. Op de vierde etage zijn nog een drietal kamers waar familie van dr. ABD woont en is een conferentiezaal waar elke vrijdag les wordt gegeven.

Dan is het maandag ochtend. Om 8 uur hoort iedereen er te zijn en wordt de dag begonnen met een gebed en liederen. Daarna wordt de verpleegkundige overdracht gedaan. Van iedere etage (2) is er een verpleegkundige van de nachtdienst die alle bijzonderheden van de patiënt overdraagt. Dit wordt voorgelezen uit een groot boek waar dit allemaal in is opgeschreven. Ze spreken Engels, maar met een Afrikaans accent, en dus niet altijd even goed te verstaan. Ook gebruiken ze bepaalde afkortingen die ik mijzelf nog eigen moet maken.
Om 8 uur zijn er 4 mensen aanwezig (mijzelf meegeteld) en de dag begint. Er komen tijdens het voorlezen uit de bijbel steeds meer mensen binnen. Uiteindelijk is het merendeel aanwezig en word ik voorgesteld. Ik vertel kort wat ik in NL doe en als er vragen zijn dat ze die gerust mogen vragen.
Ik loop mee op rondes in de ochtend. Er werken hier op dit moment geen artsen. Dit klinkt raar maar gebeurt heel veel hier in SL.

Ik zal het proberen uit te leggen. Er zijn verpleegkundigen, zij worden opgeleid door de staat. Het niveau is niet te vergelijken met verpleegkundige in NL. Hierover later meer!
Er zijn ook Community Health officers, CHO’s dit is een 4 jarige opleiding waarin je wordt opgeleid tot een soort van PA (physisian assistent) Ook hier is het niveau niet te vergelijken. Dit zijn de mensen die ’s morgens rondes lopen en de artsen status dus invullen, en eventuele onderzoeken aanvragen. Ook zijn er Community Health Assistents, CHA’s, Dit is een opleiding van 2 jaar waarna je zou kunnen doorleren voor CHO.
De CHO’s assisteren ook bij operaties, ze worden uiteindelijk intern opgeleid om zelf deze operaties te kunnen uitvoeren en zullen uiteindelijk aangesproken worden met dokter!
Tijdens de rondes wordt aan mij gevraagd wat ik zou doen in bepaalde medische gevallen, voor mij een geluk dat ik eerder in Afrika ben geweest en dat ik dus ook eerder met CHO’s heb gewerkt. Ik geef ze wat suggesties en deze worden gelijk overgenomen. Iets geven tegen de misselijkheid bij braken bijvoorbeeld.

Ik zal deze blog algemeen proberen te houden en af en toe er een plaatsen die ik MEDISCH zal noemen zodat iedereen kan kijken wat hij of zij wel of niet zou willen lezen.

Na de dagopening, die ongeveer een half uur duurde gaat iedereen aan zijn werk….dat wil zeggen eerst chop chop! Dat betekend eten! Ja je leest het goed, iedereen gaat nu eerst eten. Buiten staan een vrouw die rijst met 2 verschillende bijgerechten verkoopt. Dus iedereen gaat eerst naar buiten om eten te kopen en eet dat rustig op. Daarna gaan ze naar de afdeling waar ze werken. Op de eerste etage liggen de ziekere patiënten. Hier werken 2 verpleegkundigen en soms een nurse aid, een helper zal ik maar zeggen. Op de tweede etage werkt 1 verpleegkundige per shift.
De dagdienst begint om 8 uur en gaat tot 14 uur, soms wat langer. De avonddienst is van 14 tot 20 uur en de nachtdienst is een dienst van 12 uur van 20 tot 8. Wat door de overdracht tot 8;30 wordt.

De eerste week probeer ik vooral te kijken wie wat doet, wat ze kunnen, welke medicijnen er zijn etc. Elke werkdag begint hetzelfde. Ik de middagen heb ik vooral veel medische spullen uitgezocht die op de derde verdieping staan, dit zijn spullen die door verschillende mensen zijn gedoneerd, achtergelaten, en spullen die Ruurd uit Nl heeft meegenomen die hij weer van mensen daar heeft gehad.
Alles kan hier worden gebruikt, nu ja veel niet alles. Monitoring van de patiënten bestaat uit 3 maal per dag controles, de bloeddruk meters werken op batterijen, de thermometer wordt gericht op je voorhoofd. Er zijn 2 saturatie meters die werken op batterijen.
Ipv gazen gebruiken ze veel watten. De gazen worden wel gebruikt voor wonden maar niet voor ontsmetten.

Aan het einde van de eerste week komen er meer gasten. Uit Amerika komen 8 personen, zij gaan hier hernia operaties doen, dus een liesbreuk of een navelbreuk, deze komen hier heel veel voor. Ook gaan er een aantal van hun naar het weeshuis wat staat in het geboortedorp van dr. ABD. In dit weeshuis zitten 20 kinderen die wees geworden zijn na de ebola uitbraak. Soms konden ze eerst bij familie onder worden gebracht maar dan worden ze slechter verzorgd en behandeld dan de eigen kinderen. Ze kregen dan bijvoorbeeld als laatste te eten als er eten over was, anders kregen ze niets. Ieder kind heeft een sponsor uit Amerika, ze zijn nog op zoek naar sponsoren uit Nederland want 1 sponsor is niet genoeg voor het onderhoud en scholing van 1 kind. Meer informatie hierover is te vinden op de site van Smarter hospital.nl
Ook is een van de vrouwen hier voor een weduwe project.


Mijn tweede week was een week van lange werkdagen en veel mooie en gave foto’s (voor sommige mensen niet!) Ik heb op de ok geholpen met de amerikanen. De eerste dag kwam wat moeizaam op gang, veel mensen kwamen van ver. De Amerikanen betalen de operaties die ze doen, dus gratis voor de patiënt. Ook nemen ze hiervoor materiaal zoals hechtingen en steriel handschoenen mee. De tweede dag begon in de ok uiteindelijk om 10 uur. We zijn doorgegaan tot 19 uur. Ik ben een soort omloop in de ok. Geef extra materialen aan, kijk of de volgende patiënt al klaar is en maak vooral veel foto’s. Ondanks dat deze mensen vaker hier in SL zijn geweest zijn ze over sommige dingen verbaast. De gaten in de ok jassen, de gaten in de steriele doeken, het niet werken van instrumenten of de roest op deze instrumenten. Ondanks dit alles zie je weinig infecties na ok.
In totaal zijn er 35 operaties gedaan deze week. Ook een acute buik operatie bij een van de medewerkers van het ziekenhuis. Op vrijdag ben ik met Ruurd meegereden naar het weeshuis. We gingen daar zonnen panelen brengen. Deze hebben we eerst opgehaald bij het polio centre hier in de stad. Hier werken en wonen mensen met polio. Ze hebben een houtbewerkingen shop, hier maken ze stoelen en krukjes. Een schoenmaker, lees vooral slippers! En sinds vorig jaar maken ze zelf zeep. Dit verkopen ze dan weer op de markt voor wat inkomsten. Erg mooi om te zien en de medewerkers waren erg enthousiast en lieten mij graag alles zien, ook hun “fietsen”
Hierna gingen we door voor een rit van bijna 2 uur nar het weeshuis. De eerste 40 km zijn asfalt de laatste 30 zijn zandwegen. Aangekomen bij het weeshuis is het erg druk, er staan veel vrouwen. Omdat dit de laatste dag is wordt er eten en een lap stof uitgedeeld aan de weduwe. Een grote baal rijst van 50 kilo voor 3 vrouwen en een grote lap stof ook 1 voor drie vrouwen. Het wordt allemaal goed gecoördineerd en alle vrouwen wachten netjes op hun beurt. In totaal zijn het bijna 500 vrouwen!
Het afscheid van de weeskinderen valt de Amerikanen zwaar. Tranen vloeien. Ze beloven de kinderen terug te komen, ze doen dit ook echt. Het streven is om 2 maal per jaar een week te komen.
Omdat de Amerikanen weer naar huis gaan zaterdag is er op vrijdagavond een feest voor iedereen die hier werkt. Ook hier wordt begonnen met een gebed. Hierna worden verschillende speeches gegeven en krijgen wij als gasten allemaal een cadeau…Een echte Afrikaanse jurk. En ja hiervan heb ik foto’s!
Maar als het dansen, na het eten dan gaat beginnen moeten we ons nog een keer omkleden, nog een andere jurk aan. De mannen hebben voor deze gelegenheid 1 outfit gehad, een zwarte broek met een Afrikaans shirt.
Om 23 uur lig ik na wat Afrikaans dansen in mijn bed.
2 van de Amerikanen zijn artsen, een van deze artsen, Amber, komt hier sinds vorig jaar, 2 keer per jaar voor een maand. Zij neemt dan een student van haar mee die zij hier zelf opleidt en begeleid, nu is dat Erica. Omdat Amber iedereen hier al kent kan ze gelijk aan het werk. Hierover volgende keer meer!

Mocht je een vraag hebben, laat het mij weten. Ik ben bereikbaar via mail en whatsapp!
Groetjes vanuit een warm Sierra Leone!
Nicoline