Spreekuur

Een kleine update
Na een lange tijd niet geschreven te hebben hier dan weer eens een berichtje vanaf zee.
Nadat we volop in het nieuws stonden omdat we piraten hadden gevangen werd het eigenlijk rustig. De verdachten hebben we lang aan boord gehad en ze zijn uiteindelijk afgevlogen naar de Seychellen om daar te worden voorgeleid. Via google kun je bijna alle artikelen die erover geschreven zijn wel terug vinden.
Een paar dagen rust gehad in Oman, Salalah. Dit is eigenlijk niet veel meer dan een enorm grote zandbak, dus hebben we met een aantal lui een auto gehuurd om de omgeving te verkennen. De eerste stop was bij een mooi uitzicht vanaf een berg. Het was hier mooi groen! Ook maakte ze daar lokale hapjes, dus aan de saté! De saté van geit was niet lekker, die van kip wel! We hebben een heerlijke dag gehad en veel gezien. Wat ik het leukste vind is tussen de lokale bevolking in het land te ontdekken. En omdat het vakantie was kon dat heel goed, er waren veel mensen die allemaal buiten aan het eten waren. Picknicken! Mooi om te zien hoe het enen gezin gezamenlijk eet en het andere gezin de vrouwen en de mannen uit elkaar zet. Bij de Blowholes was het leuk. Hier komt het zeewater door gaten in de grond omhoog! Ook hier weer veel lokale mensen, allemaal even vriendelijk. Ik werd zelfs begroet door vrouwen met burka, iets wat voor mij nieuw is maar heel erg leuk.
Na een paar dagen uitwaaien weer de zee op. We hebben tot nu toe 3 dagen spreekuur gedaan op de lcu. Omdat dit niet van te voren bekend was zijn we beperkt in de medicatie die we kunnen verstrekken. Wij hebben bijvoorbeeld geen medicatie voor kinderen aan boord. Ook kunnen we niet iedereen helpen. De eerste man die aanboord stapte deed dit met 1 been, de ander was jaren geleden geamputeerd, of we een kunstbeen voor hem hadden? Ouderen hebben veel last van hun ogen, staar en ontstekingen zie je hier veel, ook daar kunnen we niets aan doen. Een enkeling kunnen we helpen met een oogzalf. Bijna iedereen heeft last van zijn/haar nieren, ze drinken bijna niets, een liter is al veel. We geven aan iedereen water, maar dat is slechts een tijdelijke oplossing. Echte hulp kunnen we niet geven, we kunnen de chronisch zieken niet helpen. Voorlichting geven is ook lastig, welke voorlichting willen ze hebben en begrijpen ze je wel? De hulp die ze nodig hebben als waterputten maken kunnen we niet geven. We kunnen niet veel meer dan een zalfje meegeven voor huidklachten en aan sommige een korte antibiotica kuur tegen blaasontsteking. We noemen het zelf al “kruidvatgeneeskunde”. Toch ben ik blij dat ik 2 dagen heb mee mogen werken, even luisteren naar longen van iemand en dan kunnen zeggen dat de longen schoon zijn. De dankbaarheid van de mensen die eindelijk een dokter kunnen spreken en vertellen waar ze last van hebben. Een klein kindje met plas problemen wat uiteindelijk niets blijkt te zijn. De kinderen die bang zijn van de dokter en zelfs met ballonen (van handschoenen) niet stil te krijgen zijn! De dorpsoudsten die voorrang willen hebben, en die dat dan niet krijgen! Het enige wat wat minder is is de warmte aan boord, spreekuur draaien in een hutje waar het ruim 40 graden is…maar ach met 6 liter water was het zweet wel weer aangevuld!
Gisteren heb ik pannenkoeken gebakken! En dan niet een pakje, net als thuis, nee een wasteiltje voor een baby gevuld met beslag en bakken maar! 119 pannenkoeken met spek heb ik gemaakt! We waren met z’n vieren dus na anderhalf uur hadden we genoeg gebakken voor iedereen aan boord, bijna 400 man! Ze waren erg lekker!

Liefs en tot snel, Nicoline